Film mi się podobał, nawet bardzo. Nie miałem do tej pory dużej styczności z Bergmanem poza Siódmą pieczęcią, którą obejrzałem przypadkiem jakiś czas temu ale dzięki temu też mniej więcej wiedziałem czego mogę się spodziewać. Jeśli chodzi o fabułę to Poziomki wpisują się na pewno w to co preferuję w kinie czyli różnego rodzaju nostalgie, sentymenty, powroty do przeszłości, starość, młodość, moralność i inne tego typu gówna. Czyli ogólnie to wszystko o czym jest ten film. Najbardziej chyba podobały mi się wątki ze snami, a szczególnie ten drugi z tym egzaminem był rewelacyjnie pomyślany i wykonany. Także treść 10/10. No i też ciekawe było to, że gościa o którego filmach uczyłem się przez ostatnie trzy miesiące mogłem w końcu zobaczyć jako staruszka w filmie Bergmana Oczywiście mam tu na myśli Sjestroma, którego prywatnie Bergman jest fanem i w hołdzie obsadził go w głównej roli prawdopodobnie w jednym ze swoich najlepszych filmów. No i naturalnie można tutaj znaleźć odwołania do szwedzkiej szkoły tj. obcowanie z naturą (tytuł nieprzypadkowy) i te całe rozważania filozoficzno-moralne, którymi Bergman zasypuje nas z każdej strony. Ogólnie Poziomki są bardzo inteligentnym filmem i jest to raczej typ kina, które można oglądać kilka razy i za każdym razem odnajdywać w nim coś nowego. Daję solidne 8 i jest to jedna z moich mocniejszych "ósemek". Może i dałbym nawet 9, ale jednak ta nieco poetycka forma z tym teatralnym, trochę groteskowym aktorstwem (niby naoglądałem się niemych filmów w ostatnim czasie i nie powinno mi to przeszkadzać, ale jednak w kinie dźwiękowym przeszkadza) i ze specyficznym humorem (jakimś cudem ironiczny humor w bergmanowskim wydaniu mnie nie ujął), nie do końca mi odpowiada. No i mam jakieś takie odczucie, że ten film trzyma mnie na dystans jakby był bardziej wykalkulowany na arcydzieło niż zrobiony ze szczerości. Nie mówię, że nie ma w tym filmie emocji, bo nawet się pod koniec wzruszyłem, ale mogłoby być ich więcej jak na tzw. film o życiu. No ale już taki urok Bergmana. W sumie pamiętam, że Siódma pieczęć była podobna pod tym względem i pewnie wszystkie inne jego filmy również takie są.

Film oczywiście z serii głupawych. Jakbym miał porównać poziom intelektualny tego dzieła do powyższych Poziomek to nad wymyśleniem trafnego porównania musiałby mi chyba pomóc adi, bo sam bym nie dał rady. Ogólnie to wstyd, że taki film ma wyższą średnią od Poziomek. Na szczęście rzutem na taśmę uratowałem honor klubu i Poziomki są już minimalnie wyżej xD Ogólnie sam pomysł wyjściowy jest już dosyć wątpliwy i ciężko żeby wyszło z niego coś dobrego, a już na pewno ciężko żeby film ten zaoferował coś więcej niż stek pseudo-moralnych banałów jakie oferuje. To właściwie ten sam szereg co Filozofowie, tyle że tamten mimo tysiąca wad przynajmniej próbował być w jakimś stopniu pomysłowy, a tutaj mamy po prostu czczą pogadankę przez 1,5 godziny, a potem statki kosmiczne. A reżyser albo się nudzi albo jest debilem i myśli, że robi hiper-ambitne niszowe kino. Tak więc obiektywnie jest to najsłabsza pozycja jaka do tej pory się w tym klubie pojawił. Może gdyby był lepiej zagrany i miał bardziej ogarnięte dialogi to eksperyment mógłby się udać, ale jednak za dużo tutaj naciąganych rzeczy. Daję 4/10, głównie za to że jest "oglądalny" i nie aż tak bardzo irytujący jak mogłem się spodziewać, no i że nawet chwilami trzymał w napięciu (heh).

To tak. Ciężko byłoby zacząć mówić o Dogville nie wspominając o formie filmu i tego w jaki sposób Trier prezentuje nam miasteczko. Mi się to podobało i myślę, że fajnie jest to pomyślane, żeby posłużyć się właśnie takim miejscem, w którym większość rzeczy jest umowna i trzeba je brać "na słowo", poczynając od ścian budynków, ogródkach itd, a na domniemanej wspólnocie mieszkańców kończąc. Wszystko jest tu pozorne, nawet ulica została nazwana "Wiązów" (zastanawiam się tylko, czy celem Triera było nawiązanie do Freddy Krugera czy to tylko przypadek), żeby ktoś przypadkiem nie pomyślał, że ich tam nie ma. Z jednej strony trochę drażniło mnie kilka rzeczy, tj. praca kamery z tymi jazdami co chwilę, ten dziwny montaż i też trochę narrator, bo ogólnie nie lubię narratorów w filmach fabularnych, ale z drugiej - obiektywnie wszystko tu ze sobą współgrało i pasowało do tej teatralnej konwencji stąd nie mogę tego uznać za wadę. Fajny jest też ten kontrast umownej strony wizualnej w stosunku do bardzo prawdziwej i rzeczywistej treści. Trier pokazuje nam ludzi od ich najgorszej strony, interesownych, kłamliwych i ogólnie zepsutych, ale też wyjątkowo tchórzliwych, bo gotowych usprawiedliwiać swoje czyny nie tyle przed innymi co przed samymi sobą w jakikolwiek sposób się da. Przyznam, że pomyślałem przez chwilę (jeszcze wtedy gdy nie byłem pewny dokąd ideowo zmierza ten film) o tym że może w tym całym zepsuciu lekiem będzie miłość, ale jednak u Triera nie ma nadziei. Koniec końców nikt nie zostaje tutaj czysty, włącznie z Grace. Ogólnie Dogville w świetny sposób porusza problematykę moralności i każdy kto uważa Filozofów i Circle za dobre filmy powinien go obejrzeć za karę 10 razy xD


No ja też nie wiem co trzeba by mieć w głowie, żeby stać po stronie mieszkańców ale u mnie problem jest trochę bardziej złożony. To znaczy, podobnie jak wy obstawałem oczywiście za Grace, przy czym też nie potrafiłem się z nią do końca utożsamić właśnie przez jej przesadny stoicyzm. No i nie mogę powiedzieć, że się cieszyłem na końcu. W sumie były to mieszane uczucia. Z jednej strony kara, super, należało się, a z drugiej - zdałem sobie sprawę że Grace niczego nie naprawia tylko jeszcze bardziej niszczy i co najgorsze staje się taka jak mieszkańcy Dogville, a być może nawet jeszcze gorsza. Weźmy pod uwagę np. dzieci (które były tylko dziećmi), a Grace kazała je bez skrupułów rozstrzelać i nie po to żeby je ukarać tylko po to żeby posłużyć się nimi jako narzędziami do ukarania innej osoby (czyli jeszcze gorzej). Więc można by dyskutować, czy kara faktycznie była sprawiedliwa?

Reasumując: film oczywiście co najmniej bardzo dobry i jeden z najlepszych w tym klubie (na pewno top 5). No i też najlepszy film Triera jaki do tej pory widziałem, choć co do moich ocen tych poprzednich nie jestem przekonany. Dałem Nimfomance 8, ale nie wiem czy po rewatchu nie spadłoby na 7, bo już w chwili pierwszego seansu pamiętam, że było to bardziej 7,5. Antychrysta i Mielancholię mam dosyć nisko ocenione choć ten drugi pamiętam, że oglądałem będąc w kiepskim nastroju i jeszcze bardziej mnie dobił więc była to raczej ocena skrajnie subiektywna. No i też wydaję mi się, że zacząłem poznawać Triera nie od tej strony co trzeba i Dogville to chyba trochę potwierdza, bo mimo pojedynczych przejawów chorej fantazji Larsa film jest dość zdyscyplinowany jak na niego. Antychryst, choć prawie go nie pamiętam, wiem że był mocno pojechany. W Nimfomance akurat udało się to obejść, bo film jest opowiedziany raczej w komediowym tonie i porno-wstawki można zaakceptować. Choć znowuż nie widziałem drugiej części więc nie mogę tego jednoznacznie ocenić. Także jak widać muszę trochę ponadrabiać. Tymczasem wystawiam mocne 8 dla Dogville i pozdrawiam.