Wiatr rozwiewał włosy małej Lisy, patrzyła na ciało Liama i Eleny. Ludzie są samotni na ziemi- w tym tragizm. Wszystko martwe i wszędzie trupy, samotni tylko ludzie, a wokół nich milczenie- oto świat. Spojrzała na Edgara i skrzywiła usta w grymasie.
- Musiałam znaleźć broń, nie wściekaj się już...- odparła podchodząc do niego. Podniosła swoją główkę i spojrzała na niego. - Co teraz będzie, wszyscy na wyspie nie żyją.
-Wszyscy?! -krzyknął nagle Ted, przypomniał sobie o Dores, o swojej córce, której kazał się schować. - Zaraz ci powiem co zrobimy teraz, musimy kogoś odnaleźć. Chodź -krzyknął, złapał ją za rękę i zaczął prowadzić, miał nadzieję że ona go posłuchała, nie chciał jej stracić, mimo że tego się spodziewał...
/ To taki mały wstęp przed epilogiem, aby go zrozumieć. /
Lisa spojrzała na Edgara i uśmiechnęła się. Obydwoje biegi w stronę gdzie była Dores, dziewczyna pomimo, że miała zakaz pochowania pozostałych była pewna, że to zrobi, musi. Nawet, jeśli sprzeciwi się jego woli nie ma wyjścia, jest im to winna, a zwłaszcza Liamowi.
- Dokąd biegniemy?- spytała, powoli zaczynało jej brakować siły, a ich wędrówka jakby nie miała końca.
-Muszę się upewnić, ona musiała...- mówił w biegu Ted, nagle przestał gdy zobaczył ciało Dores, zakrwawione. Nie zwrócił uwagi na Jacka, który obok był, i tak już od jego ciała śmierdziało mocniej niż za życia. Ukucnął obok Dores, zaczął płakać nad jej ciałem
-Moja córeczka, zabili ją...-wybełkotał, nie posłuchała go, zginęła przez jego ambicje...
Nagle Dores otworzyła zamglone oczy. Tatusiu, dlaczego kazałeś mi tak długo czekać? - zapytała tylko. Nie miała siły, by dobyć z siebie więcej słów. Jej suknia była czerwona od krwi. Tym razem nie pojawił się rafalek z kartami, z którym mogłaby wygrać życie w pokera. Dlaczego?
We are all evil in some form or another, are we not?
-Wybacz mi córeczko, mordowałem kandydatów, to miał być dla ciebie prezent urodzinowy. Proszę, nie umieraj teraz mi tu, tak nie może to się skończyć- powiedział Edgar, byłby gotów zrobić wszystko by ona żyła...
Uśmiechnęła się tylko lekko bladymi ustami, z których odpłynęła krew. Chatka... - powiedziała i straciła przytomność. pamiętała, że kiedyś ojciec poprosił JEGO o życie dla niej. Ostatni raz widziała GO w chatce...
We are all evil in some form or another, are we not?
Ted nie zrozumiał tego co powiedziała Dores, zbyt cicho powiedziała a do tego on zbyt głośno płakał. Nie mógł sobie tego wybaczyć, zginęła ona przez niego. Wmówił sobie szybko że to wina Lisy, że gdyby nie ona to Dores by żyła...
-Liso! To twoja wina, to wszystko jest twoją winą! -krzyknął odwracając się do Lisy, która przez cały czas milczała.
- Nie prawda!- wykrzyknęła robiąc krok do tyłu, Edgar patrzył na nią złowrogo, nie podobało jej się to spojrzenie. Nie miała już przy sobie broni, nie mogła nic zrobić... czuła, że nadeszła jej chwila. - To nie ja, to nie moja wina...
Wyszeptała tylko robiąc kolejny krok do tyłu, potknęła się o konar drzewa i upadła głośno krzycząc. Nie chciała umierać, zakryła swoją małą twarz rączkami, chciała się bronić...
Ted rzucił się na małą, bezbronną Lisę, z furią zaczął ją dusić
-Przez ciebie straciłem moją córeczkę, a to znaczy że właśnie ty mi urodzisz kolejną, taka będzie cena tego co zrobiłaś! Rozumiesz to?! -wrzasnął Ted.
Nagle mężczyzna rzucił się na dziewczynkę i zaczął ją dusić.
- Nie! Nigdy! Nigdy tego nie zrobię!- zdążyła wykrzyknął. Próbowała złapać oddech, ale nie mogła. Zrobiło jej się słabo. Próbowała coraz głębiej oddychać i wyostrzyć widok, który miała przed sobą. Nie mogła krzyczeć, ból nie pozwalał jej nawet otworzyć ust.
-Bez dyskusji, taka jest cena twojego życia. Teraz wstawaj, musisz mi pomóc ją pochować, wiem nawet gdzie to zrobimy... -rzekł Ted, podniósł martwe ciało swojej córeczki i ruszył do dżungli, w krótkim czasie doszli do polanki, pamiętną dla niego i Dores. Tam wykopał grób własnymi rękami. Po kilku godzinach milczenia przy grobie zgodził się tylko na jedną osobę, pochować tylko jedną osobę którą chciała Lisa, a był to Jeffrey, pochowali go obok Dores, reszta ciał miała gnić, takie było jego zamierzenie, nie zasłużyli dla niego na pochowanie za zamordowanie jego córeczki.
17 lat później...
Wysoka, urocza blondynka siedziała na kamieniu i patrzyła na kopczyki ziemi. Na każdym był krzyż, a na nim wyryte imię. Uśmiechnęła się sama do siebie kładąc kwiaty. Była przekonana, że Edgar zna to miejsce, ale pomimo tego ukrywała się z tym. Na pewno gdyby ją tutaj zobaczył źle by się to skończyło. Już tyle lat minęło odkąd odeszliście, a pomimo co roku o was pamiętam, mam nadzieję, że jesteście szczęśliwi i w końcu razem. Jedyny plus śmierci jest taki, że pewnie teraz siedzicie sobie wszyscy razem i już was nic nie rozłączy, to miłe... odeszła i przyszła na plażę.
- Dores!- wykrzyknęła spoglądając na dziewczynkę, która uśmiechnęła się. - Uważaj na Jeffrey'a!
Podeszła do dwójki objęła ich uściskiem, uklęknęła na kolana i złożyła pocałunek na ich czołach. Dała im znak, aby poszły pobiegać, sama chciała się rozkoszować promieniami słońca. Wyjątkowo była ładna pogoda i na dodatek rocznica. W życiu przechodzi się z jednego etapu do drugiego, dzieje się tak przez kilkadziesiąt naszych lat życia. Każdy etap nas czegoś uczy i kształci. Wybory innych ludzi, nie są moimi wyborami, mimo iż czasem mogą przewrócić cały mój świat do góry nogami. Tak było i tym razem, kto się spodziewał, że ona, córka Jacoba skończy na wyspie jako morderczyni kandydatów? Nagle z przemyśleń wyrwał ją głos Edgara, poczuła na skórze nieprzyjemny dreszcz.
-Córeczko, nie biegnij tak szybko,mały Jeffrey nie nadąza -krzyknął Ted do małej Dores, w jego oczach pojawiły się łzy na wspomnienia o Dores, jego kochanej Dores która zmarła przez jego głupotę 17 lat temu. Spojrzał na Lisę, swoją żonę -O czym myślisz? Dziś cały dzień jesteś przygnębiona, widzę to w twoich oczach.
Pomimo, że usłyszała głos Edgara nawet się nie odwróciła, wciąż wpatrywała się w lazurowe wodę. Przypomniała sobie wszystko- jak ojciec wysłał ją do przyszłości i kazał udawać córkę jakiejś kobiety, wtedy poznała Gigi i Jeffrey'a. Czym była zbrodnia w jej wykonaniu? Miała dać jej upragnioną zemstę, ale czy na pewno tak było? Każdego dnia się nad tym zastanawiała, było jej żal Liama, mogli opuścić wyspę. Co by się z nią stało? Co by robiła? Z kim by była...
- Nic mnie nie trapi, wszystko w porządku. - odparła i uśmiechnęła się, był to wymuszony uśmiech, ale miała nadzieję, że on tego nie zauważy, postanowiła natychmiast zmienić temat. - Ale mała Dores ma loczki, niemal jak dorosła...
-Tak, jak tamta ma loczki... znów tam byłaś suko? Kara będzie w nocy, tak jak co roku za to, wiesz że nie wolno ci tam chodzić! .
- Dobrze wiesz, że musiałam to zrobić. - odparła i posmutniała natychmiast, przyzwyczaiła się do kary, ale nie mogła się tam nie pojawić, co roku tam była. Nagle zauważyła statek. Na początku ucieszyła się, pierwsza myśl to taka, że mogłaby uciec, ale od razu ją odrzuciła. Jej miejsce było tutaj na wyspie, z dziećmi. - Wszystko od początku, niemal jak siedemnaście lat temu.
Nie była pewna tego co się stanie, nowych ludzi, nowych sytuacji, bała się tej chwili, bała podnieść rękę na kogokolwiek. Pomimo, że zabiła dla zemsty, która miała dać ukojenie tak nie było. Każdego dnia myślała o tym, ale to była sytuacja bez wyjścia. Gdyby tego nie zrobiła dręczyłby ją Jacob, którego przecież tak kochała. Co kierowało nią przy zbrodni? Zemsta? Czy, aby na pewno zemsta? Może to miało głębszy sens? Kim tak naprawdę była Lisa, małą dziewczynką, która przychodziła z pomocą, czy morderczynią? Pytanie pozostaje bez odpowiedzi, tak samo jak historia, tego co zdarzyło się po rozbiciu się statku na wyspie...
/Epilog trochę marnie wyszedł, ale obiecałam, że dodam, to dodałam. W podziękowaniu dla Furfona, który pomógł napisać i dla was wszystkich./
v6.01.15 © 2003-2005 | Original style by yassineb :: Ported for PHP-Fusion by: 
/
W podziękowaniu dla Furfona, który pomógł napisać i dla was wszystkich./
