To nie jest żaden dramat i nic tu się nie wymknęło spod kontroli. Konwencja może i jest dziwna, ale od początku do końca zamierzona. Ten film to przede wszystkim:

- bardzo bardzo czarna komedia (bo chyba ani jedna scena nie jest tutaj do końca poważna)

- satyra - na nowoczesne społeczeństwo, które fascynuje się przemocą lub jest wobec niej obojętne, a z psychopatycznego mordercy gotowe jest zrobić kogoś na wzór gwiazdy. Tak jak u Triera mieliśmy analogię morderca-artysta, tak tutaj jest bardziej morderca-gwiazda filmowa (trochę jak w "Urodzonych mordercach" Stone'a). Nie znamy do końca motywacji tych filmowców, ale można się domyślać, że chodzi im o sławę, o zrobienie materiału, którego nikt jeszcze nie zrobił, o przekroczenie granic, itd. Film wyśmiewa środowisko bohemy artystycznej, która daje przyzwolenie na takie działania - to nie jest przypadek, że przyjaciółka Bena jest artystką, jak i on sam obraca się w tym środowisku (w jednej ze scen mówi że zamienił fortepian na pistolet co też jest znamienne), jest przedstawiany jako filozof, poeta i ogólnie wrażliwiec, co w zestawieniu z jego bestialskimi czynami tworzy wręcz groteskowy kontrast. Film prowokuje widza, stawiając go w niewygodnej sytuacji, pytając o to gdzie jest granica wolności i moralności. Ogólnie cały film to jedna wielka drwina (również i z samych rodziców Bena, którzy nie zauważają, a nawet bardziej nie chcą widzieć tego co robi ich syn) przerysowana, chwilami nierealistyczna (jest powiedziane że bohater zabija od co najmniej 5 lat, ale biorąc pod uwagę jego metody działania w rzeczywistości raczej nie przetrwałby miesiąca xd), ale nie jest to żaden błąd i niekonsekwencja, tylko zamierzony cel.

- film nawiązujący do kina eksploatacji - czyli amatorskiego, surowego, bardzo brutalnego i prymitywnego kina, będącego często jakimś społecznym czy politycznym komentarzem. Stąd to jest takie niechlujne, powierzchowne, pozbawione emocji, a postacie są odrażające lub w najlepszym razie denerwujące. Mieliśmy już w klubie film w zbliżonej estetyce, który sam dałem i który też nie spotkał się z dobrym odbiorem, a mianowicie "Ostatni dom na lewo"

Nie uważam tego filmu za wybitne dzieło, a raczej na 7 z minusem (choć rozważałem również ocenę 6). Mam do niego pewne zastrzeżenia, choć jedno z nich wynika trochę z przyjętej konwencji mokumentu, która sprawia, że film nie ma klasycznej fabuły, a raczej składa się z dość chaotycznych scenek z życia bohatera i to się jakoś specjalnie nie rozwija, poza tym, ze dostajemy coraz bardziej ekstremalną przemoc, a bohaterowie koniec końców ponoszą konsekwencję za swoje czyny. Przez to, o ile film przez pierwsze 30 min wydaje się fascynujący, później już zaczyna być nieco monotonny czy nawet lekko nużący. Na szczęście całość trwa stosunkowo krótko (1h 35 min), więc mieści się to w granicach rozsądku. Poza tym sama przemoc wydaje mi się trochę sztuką dla sztuki. Widać, ze jest to film zrobiony przez nieopierzonych, młodych filmowców, którzy starają się przede wszystkim zszokować widza.